قبلاً هم در مورد اهمیّت اشتیاق نوشتم تو همین وبلاگ.
این که اشیاق تا چه حد ضروریه، حتی ضروری تر از امید، یه مسئله ی واضحه.
تمام لطف زندگی به اشیاق و هیجانات مثبته. امید از اکسیژن هم ضروری تره، ولی امید بدون اشتیاق، چه ارزشی داره؟! من که اصلاً بعید می دونم بدون اشتیاق بشه امید داشت! چون این دو لازم و ملزوم هستن. هر جا امیدی هست، حتماً اشتیاق هم هست و جوهره ی اصلی زندگی هم همینا هستن...
اما بعد از این دو، تلاش و کوشش مهم ترین لازمه ی خوشبخت بودنه.
من شخصاً سال ها طول کشید تا این مسئله ی ساده رو به درستی درک کنم. الآن که به گذشته نگاه می کنم، می بینم همیشه این قضیه صادق بوده.
من از همون دوره ی راهنمایی، اصلاً علاقه ای به کنکور و تکرار طوطی وار چهار تا کتاب کم ارزش نداشتم، ولی همیشه اشتیاق داشتم واسه خوب زندگی کردن.
کمی بزرگتر که شدم، در سال اول دبیرستان، به درک بالاتری از زندگی رسیدم و از اون موقع به بعد بود که کم کم متوجه شدم واقعاً چی می خوام...
با اینکه خیلی سخت بود انتخاب بین همرنگ جماعت شدن و یا پیروی از خواسته های پاک و لذتبخش درونی خودم، همیشه گزینه ی دوم رو انتخاب در الویت قرار دادم. حتی اگه بعضی جاها مجبور به زندگی بر خلاف میلم شدم، بازم به خواسته های درونی خودم توجه داشتم و سعی می کردم راهی برای رسیدن بهشون پیدا کنم.
ولی مشکل من این بود که اندازه ی کافی تلاش نکرده بودم، چون به هر حال اول راه بودم و می دونیم که هر چیزی شروعش کمی مشکل تره. اما به مرور زمان بیشتر در جهت تلاش و کوشش جدی همّت کردم، و بعد از گذروندن دوره ی زبان انگلیسی، خیلی بهتر، هدفمند تر و با تمرکز بیشتر برای رسیدن به خواسته هام تلاش می کنم، چون دونستن زبان انگلیسی به من کمک می کنه در بتونم از منابع اطلاعاتی و ارتباطی بیشتری استفاده کنم که قبلاً نمی تونستم از اونا بهره مند شم. پس می بینیم برای موفقیت، لازمه که با تلاش، بستر و امکانات مناسب رو مهیّا کرد...
تا حالا هر موفقیتی تو زندگیم به دست آوردم، همگی بر اساس علایق، کنجکاوی ها، نیاز ها و تلاش خودجوش خودم بوده. و واقعاً از این بابت خیلی شکرگذار و راضی هستم.
اگه زندگینامه ی انسان های بزرگ رو هم بخونیم، می بینیم که در مورد اونا هم، همیشه تلاش و کنجکاوی خودجوش عامل موفقیت بوده.
پس خودجوش بودن، مهم ترین لازمه ی موفقیته.
به امید اینکه سیستم های آموزشی بیشتر به خلاقیت و خودجوشی بها بدن و همه ی جهان این رو بفهمن که هر انسان یه موجود خاص و بی نظیره، پس نمیشه واسه همه یه برنامه ی محدود رو دیکته کرد...
این که اشیاق تا چه حد ضروریه، حتی ضروری تر از امید، یه مسئله ی واضحه.
تمام لطف زندگی به اشیاق و هیجانات مثبته. امید از اکسیژن هم ضروری تره، ولی امید بدون اشتیاق، چه ارزشی داره؟! من که اصلاً بعید می دونم بدون اشتیاق بشه امید داشت! چون این دو لازم و ملزوم هستن. هر جا امیدی هست، حتماً اشتیاق هم هست و جوهره ی اصلی زندگی هم همینا هستن...
اما بعد از این دو، تلاش و کوشش مهم ترین لازمه ی خوشبخت بودنه.
من شخصاً سال ها طول کشید تا این مسئله ی ساده رو به درستی درک کنم. الآن که به گذشته نگاه می کنم، می بینم همیشه این قضیه صادق بوده.
من از همون دوره ی راهنمایی، اصلاً علاقه ای به کنکور و تکرار طوطی وار چهار تا کتاب کم ارزش نداشتم، ولی همیشه اشتیاق داشتم واسه خوب زندگی کردن.
کمی بزرگتر که شدم، در سال اول دبیرستان، به درک بالاتری از زندگی رسیدم و از اون موقع به بعد بود که کم کم متوجه شدم واقعاً چی می خوام...
با اینکه خیلی سخت بود انتخاب بین همرنگ جماعت شدن و یا پیروی از خواسته های پاک و لذتبخش درونی خودم، همیشه گزینه ی دوم رو انتخاب در الویت قرار دادم. حتی اگه بعضی جاها مجبور به زندگی بر خلاف میلم شدم، بازم به خواسته های درونی خودم توجه داشتم و سعی می کردم راهی برای رسیدن بهشون پیدا کنم.
ولی مشکل من این بود که اندازه ی کافی تلاش نکرده بودم، چون به هر حال اول راه بودم و می دونیم که هر چیزی شروعش کمی مشکل تره. اما به مرور زمان بیشتر در جهت تلاش و کوشش جدی همّت کردم، و بعد از گذروندن دوره ی زبان انگلیسی، خیلی بهتر، هدفمند تر و با تمرکز بیشتر برای رسیدن به خواسته هام تلاش می کنم، چون دونستن زبان انگلیسی به من کمک می کنه در بتونم از منابع اطلاعاتی و ارتباطی بیشتری استفاده کنم که قبلاً نمی تونستم از اونا بهره مند شم. پس می بینیم برای موفقیت، لازمه که با تلاش، بستر و امکانات مناسب رو مهیّا کرد...
تا حالا هر موفقیتی تو زندگیم به دست آوردم، همگی بر اساس علایق، کنجکاوی ها، نیاز ها و تلاش خودجوش خودم بوده. و واقعاً از این بابت خیلی شکرگذار و راضی هستم.
اگه زندگینامه ی انسان های بزرگ رو هم بخونیم، می بینیم که در مورد اونا هم، همیشه تلاش و کنجکاوی خودجوش عامل موفقیت بوده.
پس خودجوش بودن، مهم ترین لازمه ی موفقیته.
به امید اینکه سیستم های آموزشی بیشتر به خلاقیت و خودجوشی بها بدن و همه ی جهان این رو بفهمن که هر انسان یه موجود خاص و بی نظیره، پس نمیشه واسه همه یه برنامه ی محدود رو دیکته کرد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر