با توجه به تحقیقاتی که بعد از گیاهخوار شدنم داشتم و این تحقیقات همچنان ادامه داره، هر میوه ای که نارس باشه برای بدن مضره، و به طوری که در طبیعت هم می بینیم، هیچ حیوانی میوه ی نارس نمی خوره، مثلاً پرنده ها یه سراغ میوه های کاملاً رسیده میرن، چون میوه های نارس هنوز میزان نسبتاً زیادی سم و هورمون های خود گیاه رو دارن و مواد موجود در اونها هنوز به تعادلی که برای مصرف ما مناسب باشه، نرسیدن. (حتی کرم ها و آفت ها هم معمولاً گریبانگیر میوه های رسیده میشه و نه نارس!)
بنابر این بعضی میوه ها مثل موز و خرمالو رو که نارس می چینن و به طور مصنوعی می رسونن، برای افراد حساس ایجاد عارضه های مثل دل درد می کنن. علت هم اینه که اگرچه با این روش باز نتیجه تا حدی بهتره از خوردن میوه ی کال و نارس، ولی هرگز مثل میوه ای که به طور طبیعی رسیده، نیست. البته در حال حاضر چاره ای نیست، ولی در نهایت این یکی از مسائلی هست که باید به درستی حل بشه. این همه تجهیزات نگه داری واسه چیه؟! ضمن اینکه باید فرهنگ مصرف مواد غذایی تازه جا بیفته، چون زندگی یعنی تازگی. مواد مونده هر چی که باشن، حتی به اندازه ی نصف مواد تازه خاصیت ندارن، این یه حقیقته.
ولی چیزی که می تونیم انجام بدیم، اینه که عمداً میوه ی نارس نخوریم! یعنی مثلاض چاغاله بادام و گوجه سبز رو برای همیشه از خوراکی هامون حذف کنیم، و همیشه بادام و آلوی رسیده رو مصرف کنیم. هم چنین لازمه بدونیم که هسته ی میوه های نارس هم مضره، مثلاً هسته ی زردآلوی نارس که معمولاً هم تلخ هستن، حاوی ترکیبات سیانیدریکی (تو مایه های سیانور) هستن، و هم چنین هسته ی چاغاله بادام و گوجه سبز و خیلی دیگه از میوه های نارس.
خلاصه هر چه طبیعی تر، بهتر. این که غذای طبیعی رو با دست خودمون خراب کنیم، تکنولوژی نیست، بلکه دقیقاض خود عقب ماندگیه! زمانی می تونیم به دستاوردهامون بگیم "تکنولوژی" که برای سلامتی خودمون و محیط زیست هیچ ضرری نداشته باشن، بنابر این حتی کوچک ترین ضرر نشون دهنده ی اینه که علم و تکنولوژی بشر به حد کافی رشد نکرده هنوز، و مغرور شدن به این علم ناقص دیوانگیه! چون اصلاً در حد غرور نیست! هرچند که آدم هیچ وقت نباید به دانشش مغرور باشه، چون اگه کسی واقعاً دانش داشته باشه، می دونه که یکی از اصول دانش، نگرش همه جانبه هست، نه فقط نگرش به پول و بازار!
بنابر این بعضی میوه ها مثل موز و خرمالو رو که نارس می چینن و به طور مصنوعی می رسونن، برای افراد حساس ایجاد عارضه های مثل دل درد می کنن. علت هم اینه که اگرچه با این روش باز نتیجه تا حدی بهتره از خوردن میوه ی کال و نارس، ولی هرگز مثل میوه ای که به طور طبیعی رسیده، نیست. البته در حال حاضر چاره ای نیست، ولی در نهایت این یکی از مسائلی هست که باید به درستی حل بشه. این همه تجهیزات نگه داری واسه چیه؟! ضمن اینکه باید فرهنگ مصرف مواد غذایی تازه جا بیفته، چون زندگی یعنی تازگی. مواد مونده هر چی که باشن، حتی به اندازه ی نصف مواد تازه خاصیت ندارن، این یه حقیقته.
ولی چیزی که می تونیم انجام بدیم، اینه که عمداً میوه ی نارس نخوریم! یعنی مثلاض چاغاله بادام و گوجه سبز رو برای همیشه از خوراکی هامون حذف کنیم، و همیشه بادام و آلوی رسیده رو مصرف کنیم. هم چنین لازمه بدونیم که هسته ی میوه های نارس هم مضره، مثلاً هسته ی زردآلوی نارس که معمولاً هم تلخ هستن، حاوی ترکیبات سیانیدریکی (تو مایه های سیانور) هستن، و هم چنین هسته ی چاغاله بادام و گوجه سبز و خیلی دیگه از میوه های نارس.
خلاصه هر چه طبیعی تر، بهتر. این که غذای طبیعی رو با دست خودمون خراب کنیم، تکنولوژی نیست، بلکه دقیقاض خود عقب ماندگیه! زمانی می تونیم به دستاوردهامون بگیم "تکنولوژی" که برای سلامتی خودمون و محیط زیست هیچ ضرری نداشته باشن، بنابر این حتی کوچک ترین ضرر نشون دهنده ی اینه که علم و تکنولوژی بشر به حد کافی رشد نکرده هنوز، و مغرور شدن به این علم ناقص دیوانگیه! چون اصلاً در حد غرور نیست! هرچند که آدم هیچ وقت نباید به دانشش مغرور باشه، چون اگه کسی واقعاً دانش داشته باشه، می دونه که یکی از اصول دانش، نگرش همه جانبه هست، نه فقط نگرش به پول و بازار!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر