چند وقت پیش، پستی نوشته بودم در مورد لطف خدا نسبت به ما:
http://www.tarfandestan.com/forum/bl...blog11296.html
arsenal-champion عزیز هم نظراتش رو نوشته بود که می تونین در پست ذکر شده ببینین. برای عقایدش، مثالی که زده بود همین قانون تنازع برای بقا در طبیعته که حیوانات وحشی حیوانات دیگه رو می خورن و اگرچه این برای طبیعت و برای اصلاح نژادی موجودات خوبه، ولی به هر حال عادلانه نیست. خلاصه ی کلامش این بود که دنیا، کمال مطلق نیست و خدا هم اگه کمال مطلق و قادر مطلق باشه، باید دنیا رو جوری می ساخت که پیشرفتش با کشتار و خونریزی همراه نباشه. من واقعاً این نظر رو قبول دارم و به هر حال هر حرفی که به طور مطلق زده بشه، یه سری تناقضات هم داره این وسط.
اما یه چیزی این وسط هست که نباید فراموش کنیم، و اون، مهر و محبّته که ار کمال مهم تره، برای مثال، یه مادر مهربون، قطعاً کمال مطلق نیست و مثل بقیه ی انسان ها، علاوه بر خوبی هاش، نقص هایی هم داره اما برای بچه، این خوبی ها و محبت مادری خیلی مهم تره چرا که نقص ها به هر حال وجود دارن و بعشی از کم و کاستی ها اصلاح میشن بعضی های دیگه نه. اما هیچ چیز از نظر زیبایی به پای محبّت و مهربانی نمی رسه، و اگه به فرض کمال مطلقی هم وجود داشته باشه یا یه روزی به وجود بیاد، اگه محبت و لذت توش نباشه ارزش نداره.
آفریننده ی این جهان هم تا حد ممکن لطف کرده به مخلوقاتش، مثلاً اگه غذای ما مزه ی خاک هم می داد، بالأخره مجبور بودیم اونو بخوریم! ولی می بینیم که کلی تنوع در مزه های غذاهای مختلف هست که آدم حسابی شگفت زده میشه. این هم بخشی از تکامله، یعنی از میلیون ها سال پیش تنوع گیاهان و جانوران افزایش پیدا کرده ضمن این که ذائقه ی جانوران هم با این تنوع سازگار شده. مثلاً همونطور که ما از خوردن میوه ها لذت می بریم، گوسفندها هم از خوردن علف لذت می برن چون با ذائقشون سازگار شده.
حالا تو طبیعت نقص هم هست مثل همین حیوانات وحشی که بقیه رو می خورن و البته نقص هایی نژادی و ژنتیکی که بین خود حیوانات هست، به نظر من غیر قابل اجتناب بوده، چون دلیلی نداره خدا بخواد بدخواه مخلوقاتش باشه و برای همین هم مشکلات در طبیعت در حداقل ممکنه، یعنی مثلاً به ازای هر 10 تا گوسفند یه گرگ وجود داره (این فقط یه مثاله و آمار دقی رو باید از زیست شنایان پرسید) که اون هم معمولاً ضعیف ترین گوسفند گیرش می افته که باعث اصلاح نژادی گوسفندها در دراز مدّت هم میشه، و به هر حال تکامل با گذشت زمان میره جلو و شاید میلیون ها سال دیگه اوضاع عوض شه و به جایی برسه که همه چیز در زمین اصلاح شه و دیگه نیازی به حیوانات وحشی برای کنترل نباشه. می دونیم که قبل از عصر یخبندان، حیوانات بسیار عظیم الجثه ای وجود داشتن از جمله دایناسورها، که بعضی از گونه های گوشتخوار اونها خیلی بزرگتر از حیوانات امروزی بودن، در حالی که الآن بزرگ ترین حیوانات گوشتخوار، شیر و ببر هستن و هم چنین تنوع همه ی موجودات، خیلی بیشتر از اون دوران شده، چون به هر حال میلیون ها سال گذشته و تکامل همیشه ادامه پیدا کرده، پس این تکامل می تونه هم چنان ادامه پیدا کنه و چند میلیون سال دیگه، وضع خیلی متفاوت با امروز باشه.
من فکر می کنم انسان چون هوش بالاتری داره، باید در تکامل خودش پیشتاز باشه و سرعت بالاتری داشته باشه، به همین خاطره که ذات انسان با خونریزی و کشتار و مرگ مشکل داره چون اینها نقص هستن و سیستم جسمی و روحی انسان هم جوریه که آرامش و لذت های سطح بالا رو خیلی دوست داره واسه همین مراقبه و یوگا و ورزش های این چنینی خیلی برای روح انسان خوب هستن. خلاصه اینکه وقتی با وجود تمام نقص ها، نعمت های زیادی به ما داده شده، ما باید از اونها به درستی استفاده کنیم و رشد کنیم نه اینکه بزنیم همه چیز رو داغون کنیم وضع رو خراب تر کنیم (که متأسفانه انسان تا امروز با جهلش همه چیز رو خراب تر از حالت طبیعیش کرده! از غذا گرفته تا محیط زیست و حتی زندگی خودش رو) به هر حال ما وقتی نقص ها رو می بینیم، باید به دنبال چیزی باشیم که مهم تر و با ارزشتره وگرنه صحبت کردن از اینکه خدا کمال مطلقه یا نه، چندان دردی رو دوا نمی کنه. مهم اینه که خدا مهربون و دوست داشتنیه، مثل یه مادر مهربون، و با این دیدگاه میشه خیلی بهتر زندگی کرد. به هر حال نادیده گرفتن خیر بزرگ به خاطر شرّ اندک، خودش شرّ بزرگه! این شرّ اندک هم به مرور زمان با تکامل، کمتر میشه. به هر حال نقص یعنی عدم کمال، و به قول حافظ:
باشد که این عالم دیگر را بسازیم!
http://www.tarfandestan.com/forum/bl...blog11296.html
arsenal-champion عزیز هم نظراتش رو نوشته بود که می تونین در پست ذکر شده ببینین. برای عقایدش، مثالی که زده بود همین قانون تنازع برای بقا در طبیعته که حیوانات وحشی حیوانات دیگه رو می خورن و اگرچه این برای طبیعت و برای اصلاح نژادی موجودات خوبه، ولی به هر حال عادلانه نیست. خلاصه ی کلامش این بود که دنیا، کمال مطلق نیست و خدا هم اگه کمال مطلق و قادر مطلق باشه، باید دنیا رو جوری می ساخت که پیشرفتش با کشتار و خونریزی همراه نباشه. من واقعاً این نظر رو قبول دارم و به هر حال هر حرفی که به طور مطلق زده بشه، یه سری تناقضات هم داره این وسط.
اما یه چیزی این وسط هست که نباید فراموش کنیم، و اون، مهر و محبّته که ار کمال مهم تره، برای مثال، یه مادر مهربون، قطعاً کمال مطلق نیست و مثل بقیه ی انسان ها، علاوه بر خوبی هاش، نقص هایی هم داره اما برای بچه، این خوبی ها و محبت مادری خیلی مهم تره چرا که نقص ها به هر حال وجود دارن و بعشی از کم و کاستی ها اصلاح میشن بعضی های دیگه نه. اما هیچ چیز از نظر زیبایی به پای محبّت و مهربانی نمی رسه، و اگه به فرض کمال مطلقی هم وجود داشته باشه یا یه روزی به وجود بیاد، اگه محبت و لذت توش نباشه ارزش نداره.
آفریننده ی این جهان هم تا حد ممکن لطف کرده به مخلوقاتش، مثلاً اگه غذای ما مزه ی خاک هم می داد، بالأخره مجبور بودیم اونو بخوریم! ولی می بینیم که کلی تنوع در مزه های غذاهای مختلف هست که آدم حسابی شگفت زده میشه. این هم بخشی از تکامله، یعنی از میلیون ها سال پیش تنوع گیاهان و جانوران افزایش پیدا کرده ضمن این که ذائقه ی جانوران هم با این تنوع سازگار شده. مثلاً همونطور که ما از خوردن میوه ها لذت می بریم، گوسفندها هم از خوردن علف لذت می برن چون با ذائقشون سازگار شده.
حالا تو طبیعت نقص هم هست مثل همین حیوانات وحشی که بقیه رو می خورن و البته نقص هایی نژادی و ژنتیکی که بین خود حیوانات هست، به نظر من غیر قابل اجتناب بوده، چون دلیلی نداره خدا بخواد بدخواه مخلوقاتش باشه و برای همین هم مشکلات در طبیعت در حداقل ممکنه، یعنی مثلاً به ازای هر 10 تا گوسفند یه گرگ وجود داره (این فقط یه مثاله و آمار دقی رو باید از زیست شنایان پرسید) که اون هم معمولاً ضعیف ترین گوسفند گیرش می افته که باعث اصلاح نژادی گوسفندها در دراز مدّت هم میشه، و به هر حال تکامل با گذشت زمان میره جلو و شاید میلیون ها سال دیگه اوضاع عوض شه و به جایی برسه که همه چیز در زمین اصلاح شه و دیگه نیازی به حیوانات وحشی برای کنترل نباشه. می دونیم که قبل از عصر یخبندان، حیوانات بسیار عظیم الجثه ای وجود داشتن از جمله دایناسورها، که بعضی از گونه های گوشتخوار اونها خیلی بزرگتر از حیوانات امروزی بودن، در حالی که الآن بزرگ ترین حیوانات گوشتخوار، شیر و ببر هستن و هم چنین تنوع همه ی موجودات، خیلی بیشتر از اون دوران شده، چون به هر حال میلیون ها سال گذشته و تکامل همیشه ادامه پیدا کرده، پس این تکامل می تونه هم چنان ادامه پیدا کنه و چند میلیون سال دیگه، وضع خیلی متفاوت با امروز باشه.
من فکر می کنم انسان چون هوش بالاتری داره، باید در تکامل خودش پیشتاز باشه و سرعت بالاتری داشته باشه، به همین خاطره که ذات انسان با خونریزی و کشتار و مرگ مشکل داره چون اینها نقص هستن و سیستم جسمی و روحی انسان هم جوریه که آرامش و لذت های سطح بالا رو خیلی دوست داره واسه همین مراقبه و یوگا و ورزش های این چنینی خیلی برای روح انسان خوب هستن. خلاصه اینکه وقتی با وجود تمام نقص ها، نعمت های زیادی به ما داده شده، ما باید از اونها به درستی استفاده کنیم و رشد کنیم نه اینکه بزنیم همه چیز رو داغون کنیم وضع رو خراب تر کنیم (که متأسفانه انسان تا امروز با جهلش همه چیز رو خراب تر از حالت طبیعیش کرده! از غذا گرفته تا محیط زیست و حتی زندگی خودش رو) به هر حال ما وقتی نقص ها رو می بینیم، باید به دنبال چیزی باشیم که مهم تر و با ارزشتره وگرنه صحبت کردن از اینکه خدا کمال مطلقه یا نه، چندان دردی رو دوا نمی کنه. مهم اینه که خدا مهربون و دوست داشتنیه، مثل یه مادر مهربون، و با این دیدگاه میشه خیلی بهتر زندگی کرد. به هر حال نادیده گرفتن خیر بزرگ به خاطر شرّ اندک، خودش شرّ بزرگه! این شرّ اندک هم به مرور زمان با تکامل، کمتر میشه. به هر حال نقص یعنی عدم کمال، و به قول حافظ:
آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست / عالمی دیگر بباید ساخت و از نو، آدمی
باشد که این عالم دیگر را بسازیم!
پی نوشت:
البته یه مسئله ی دیگه ای هم که هست، بحث قانون کارما هست که طبق اون، همه ی خوبی و ها و بدی های جهان، زاییده ی اعمالیه که موجودات انجام دادن و بنابر این با تناسخ های متعدد، زمینه برای اصلاح و رشد روحی موجودات فراهم میشه. به نظر من می تونه درست باشه هر چند در این زمینه اطلاعات چندانی نداریم و مثل بقیه ی مسائل، هنوز چیزایی که نمی دونیم خیلی بیشتر از چیزایی هستن که می دونیم. ولی به هر حال طبق این عقیده، ناعدالتی هایی که می بینیم اونقدرها هم دردناک و ناعادلانه نیست بلکه حاصل اعمال و رفتار گذشته ی خودمونه (که شمال اعمالمون در زندگی ها قبلی هم میشه...)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر