از بهمن ماه پارسال، یعنی حدود 5 ماه پیش، شروع کردم هر وقت وقت اضافه ای داشتم کتاب دیوان پروین اعتصامی رو می خوندم و بالأخره امروز، این کتاب 400 صفحه ای رو به پایان بردم. از همون شعرهای اول، یه دورن مایه ی خاص و سبک عجیبی دیدم. البته در توانا بودن پروین که هیچ شکّی نیست، ولی تفاوتی که در دیوان پروین دیدم این بود که از آرایه ی تشخیص (جان بخشی به اشیا) بسیار زیاد و با هنرمندی تمام، استفاده کرده که دقیقاً منظور شاعر رو بدون ابهام می رسونه. از نظر قافیه سازی و وزن شعر هم دسته کمی از مولوی نداره.
غم و اندوهی که در شعر پروین دیده میشه، اگرچه بخشیش مربوط به مسائل معنویه که متأسفانه تا حالا در هر عصر و زمانی نادیده گرفته شدن، اما بدون شک بخش اعظم این احساسات منفی، ناشی میشه از اوضاع بسیار بد جامعه ی اون زمان و به خصوص وضعیت زنان در اون دوره، یعنی پروین حقایق خیلی تلخ رو در شعرهاش بازگو کرده، و بعضی از شعرهاش هم که صرفاً انتقاد و نقل قولیه از بدی های روزگار خودش و اساساً درون مایه ی خاصی ندارن. اما اکثر شعرها درون مایه ی معنوی و انسانی دارن که به زیباترین و منظم ترین حالت ممکن بیان شدن. واقعاً پروین اعتصامی یکی از کسانی بوده که از زبان فارسی بهترین بهره رو گرفته و الگوی استثنایی و خوبی برای همه ی شاعران و نویسندگانه.
من وقت آزادم خیلی محدوده وگرنه زودتر از اینا این دیوان شعر رو زیبا رو خونده بودم. امیدوارم در آینده باز هم وقت آزاد داشته باشم که برم سراغ دیوان شعر شاعران دیگه مثل مولوی و سعدی و سایر شاعران پراستعداد. اگرچه شعر برای خلاف نثر، محدودیت های زیادی داره، اما در عوض زیبای های خاصی هم داره که با هیچ چیز قابل قیاس نیست. اصلاً کلمات در وصف زیبایی بعضی شعرها عاجزه. شعر خوب، روی پیشرفت ذهنی تأثیر خیلی خوبی داره...
به همه هم توصیه می کنم که در هر شغل و جایگاهی که هستید و هر چقدر هم که مشغله دارین، از شعرهای خوب فارسی که نظیر ندارن، غافل نشین چرا که گنجینه های بسیار گرانبهایی در این شعرها وجود داره که فکر انسان رو بسیار ارتقا میده و زندگی آدم رو از روزمرگی و یکنواختی در میاره. همون طور که کتاب خوب، بهترین دوست انسانه، شعر خوب هم دوستی زیبا و جالبه که غافل شدن از اون مساویه با یه ضرر هنگفت...
یادمون باشه که ما ربات های احمق و بی فکر نیستیم! بلکه موجودات زنده ای هستیم که هنوز فقط تونستیم از درصد خیلی کمی از مغزمون استفاده کنیم...
غم و اندوهی که در شعر پروین دیده میشه، اگرچه بخشیش مربوط به مسائل معنویه که متأسفانه تا حالا در هر عصر و زمانی نادیده گرفته شدن، اما بدون شک بخش اعظم این احساسات منفی، ناشی میشه از اوضاع بسیار بد جامعه ی اون زمان و به خصوص وضعیت زنان در اون دوره، یعنی پروین حقایق خیلی تلخ رو در شعرهاش بازگو کرده، و بعضی از شعرهاش هم که صرفاً انتقاد و نقل قولیه از بدی های روزگار خودش و اساساً درون مایه ی خاصی ندارن. اما اکثر شعرها درون مایه ی معنوی و انسانی دارن که به زیباترین و منظم ترین حالت ممکن بیان شدن. واقعاً پروین اعتصامی یکی از کسانی بوده که از زبان فارسی بهترین بهره رو گرفته و الگوی استثنایی و خوبی برای همه ی شاعران و نویسندگانه.
من وقت آزادم خیلی محدوده وگرنه زودتر از اینا این دیوان شعر رو زیبا رو خونده بودم. امیدوارم در آینده باز هم وقت آزاد داشته باشم که برم سراغ دیوان شعر شاعران دیگه مثل مولوی و سعدی و سایر شاعران پراستعداد. اگرچه شعر برای خلاف نثر، محدودیت های زیادی داره، اما در عوض زیبای های خاصی هم داره که با هیچ چیز قابل قیاس نیست. اصلاً کلمات در وصف زیبایی بعضی شعرها عاجزه. شعر خوب، روی پیشرفت ذهنی تأثیر خیلی خوبی داره...
به همه هم توصیه می کنم که در هر شغل و جایگاهی که هستید و هر چقدر هم که مشغله دارین، از شعرهای خوب فارسی که نظیر ندارن، غافل نشین چرا که گنجینه های بسیار گرانبهایی در این شعرها وجود داره که فکر انسان رو بسیار ارتقا میده و زندگی آدم رو از روزمرگی و یکنواختی در میاره. همون طور که کتاب خوب، بهترین دوست انسانه، شعر خوب هم دوستی زیبا و جالبه که غافل شدن از اون مساویه با یه ضرر هنگفت...
یادمون باشه که ما ربات های احمق و بی فکر نیستیم! بلکه موجودات زنده ای هستیم که هنوز فقط تونستیم از درصد خیلی کمی از مغزمون استفاده کنیم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر