همه ی انسان ها بعضی وقت ها حرف های بیهوده و حتی مضر زیادی از دهنشون خارج شده که فقط نشانه ی عدم کمال کافی و عدم استفاده ی صحیح از مغزه! البته انسان های بزرگ سعی می کنن تا حد ممکن دچار این اشتباه نشن که در نتیجه فکرشون رو به مسائل اساسی متمرکز می کنن و نتایج ارزشمندی به دست میارن.
رازداری فرهنگ خیلی خوبیه و هم چنین اینکه راز خودمون رو پیش هر کسی افشا نکنیم. اینکه قبل از صحبت کردن فکر کنیم خیلی بهتره ولی از اون بهتر اینه که سعی کنیم سخنان سنجیده و مفید بگیم و اگه یه فکر بیهوده در سر داریم، چه بهتر که سریع تر فراموشش کنیم و هیچ حرفی هم ازش نزنیم.
البته هر انسانی بالأخره گاهی دچار خطا و لغرش هم میشه، ولی هنر اینه که سعی کنیم این خطاها به حداقل ممکن برسه...
به قول سعدی که میگه:
اگر پای در دامن آری چو کوه / سرت ز آسمان بگذرد در شکوه
زبان درکش ای مرد بسیار دان / که فردا قلم نیست بر بی زبان
صدف وار گوهرشناسان راز / دهان جز به لؤلؤ نکردند باز
فروان سخن باشد آگنده گوش / نصیحت نگیرد مگر در خموش
چو خواهی که گویی نفس بر نفس / نخواهی شنیدن مگر گفت کس؟
نباید سخن گفت ناساخته / نشاید بریدن نینداخته
تأمل کنان در خطا و صواب / به از ژاژخایان حاضر جواب
کمال است در نفس انسان سَخُن / تو خود را به گفتار ناقص مَکُن
کم آواز هرگز نبینی خجل / جوی مشک بهتر که یک توده گل
حذر کن ز نادان ده مرده گوی / چو دانا یکی گوی و پرورده گوی
صد انداختی تیر و هر صد خطاست / اگر هوشمندی یک انداز و راست
چرا گوید آن چیز در خفیه مرد / که گر فاش گردد شود روی زرد؟
مکن پیش دیوار غیبت بسی / بود کز پسش گوش دارد کسی
درون دلت شهر بندست راز / نگر تا نبیند در شهر باز
ازان مرد دانا دهان دوخته‌ست / که بیند که شمع از زبان سوخته‌ست
پس با صرفه جویی در زبان، فرصت بیشتری برای سخن گفتن از حرف های ارزشمند باقی می مونه و این زندگی آدم رو خیلی بهتر می کنه.
حرفی که بعد از گفتنش، ناراحتی و پشیمونی نصیب آدم بشه، وقت رو تلف می کنه ولی حرفی که یادآوریش باعث افتخار و سربلندی آدم بشه، باعث دو چندان شدن زندگی میشه. این مسئله در مورد نوشته ها، آثار ادبی و هنری و هر چیزی که تحت تأثیر تراوشات ذهنی باشه، صدق می کنه...
زبان و ذهن ما یکی از سرمایه های ماست، حرف های ما یک سرمایه ی ارزشمنده برای زندگی، پس لازمه به درستی از این سرمایه ی بی نظیر استفاده کنیم!
باشد که رستگار شویم!
رازداری فرهنگ خیلی خوبیه و هم چنین اینکه راز خودمون رو پیش هر کسی افشا نکنیم. اینکه قبل از صحبت کردن فکر کنیم خیلی بهتره ولی از اون بهتر اینه که سعی کنیم سخنان سنجیده و مفید بگیم و اگه یه فکر بیهوده در سر داریم، چه بهتر که سریع تر فراموشش کنیم و هیچ حرفی هم ازش نزنیم.
البته هر انسانی بالأخره گاهی دچار خطا و لغرش هم میشه، ولی هنر اینه که سعی کنیم این خطاها به حداقل ممکن برسه...
به قول سعدی که میگه:
اگر پای در دامن آری چو کوه / سرت ز آسمان بگذرد در شکوه
زبان درکش ای مرد بسیار دان / که فردا قلم نیست بر بی زبان
صدف وار گوهرشناسان راز / دهان جز به لؤلؤ نکردند باز
فروان سخن باشد آگنده گوش / نصیحت نگیرد مگر در خموش
چو خواهی که گویی نفس بر نفس / نخواهی شنیدن مگر گفت کس؟
نباید سخن گفت ناساخته / نشاید بریدن نینداخته
تأمل کنان در خطا و صواب / به از ژاژخایان حاضر جواب
کمال است در نفس انسان سَخُن / تو خود را به گفتار ناقص مَکُن
کم آواز هرگز نبینی خجل / جوی مشک بهتر که یک توده گل
حذر کن ز نادان ده مرده گوی / چو دانا یکی گوی و پرورده گوی
صد انداختی تیر و هر صد خطاست / اگر هوشمندی یک انداز و راست
چرا گوید آن چیز در خفیه مرد / که گر فاش گردد شود روی زرد؟
مکن پیش دیوار غیبت بسی / بود کز پسش گوش دارد کسی
درون دلت شهر بندست راز / نگر تا نبیند در شهر باز
ازان مرد دانا دهان دوخته‌ست / که بیند که شمع از زبان سوخته‌ست
پس با صرفه جویی در زبان، فرصت بیشتری برای سخن گفتن از حرف های ارزشمند باقی می مونه و این زندگی آدم رو خیلی بهتر می کنه.
حرفی که بعد از گفتنش، ناراحتی و پشیمونی نصیب آدم بشه، وقت رو تلف می کنه ولی حرفی که یادآوریش باعث افتخار و سربلندی آدم بشه، باعث دو چندان شدن زندگی میشه. این مسئله در مورد نوشته ها، آثار ادبی و هنری و هر چیزی که تحت تأثیر تراوشات ذهنی باشه، صدق می کنه...
زبان و ذهن ما یکی از سرمایه های ماست، حرف های ما یک سرمایه ی ارزشمنده برای زندگی، پس لازمه به درستی از این سرمایه ی بی نظیر استفاده کنیم!
باشد که رستگار شویم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر