خدا نیازی به تحقیر کردن دیگران نداره!

این اعتقاد که جوهره ای از خدا یا همون آفریننده در وجود هر انسان هست، یکی از ارکان مهم خیلی از مکاتب فلسفی و هم چنین خودشناسیه. واقعاً هم به حقیقت نزدیک تره، چون در واقعیت هم نشانه هایی از صحّت این امر می بینیم...
حالا بر همین اساس که خودشناسی هم کمک می کنه هویّت واقعیمون رو پیدا کنیم، آیا هویّت و بزرگی روح ما نیاز به تحقیر دیگران داره؟! آیا اونقدر حقیره که از کوچکترین چیزی هم ناراحت بشه؟!
همونطور که خدا یا آفریننده نیازی به تحقیر دیگران نداره، پس ما هم که از جنس اون هستیم، نیازی به تحقیر دیگران نداریم بلکه به جای تحقیر، طرفدار دوستی و ارزش های پاک اخلاقی و معنوی هستیم.
لذا اگه کسی هنوز هم داره به تحقیر دیگران ادامه میده، علّتش اینه که خودش رو نشناخته، و مسلماً این عدم خوشناسی، به خود اون شخص، بیشترین آسیب رو می زنه!
تحقیر کردن دیگران و عقده ای بازی! به حدی اعمال پستی هستن که هیچ لذّتی هم نمیشه در اونها پیدا کرد.
همونطور که "با هم خندیدن" لذتّش خیلی بیشتره از "به هم خندیدن"، همدلی و همیاری هم خیلی زیباتره از تحقیر!
آدم عاقل هم همیشه رفتار سالم تر رو انتخاب می کنه و اگه نکرد، نشون میده که هنوز عاقل و بالغ نشده!

نظرات در اون یکی وبلاگم:

البته من روان شناس نیستم و روان شناسی هم نخوندم اما فکر می کنم بیشتر کسانی که بقیه رو مسخره می کنند و دوست دارند اطرافیانشون رو تحقیر کنند و بهشون بخندند، این بیشتر به خاطر مشکلات درونی و روانی خودشون هست، چون یک انسان سالم به هیچ وجه نیازی به نحقیر و مسخره کردن هیچ کس نداره.