۱۳۹۱ بهمن ۹, دوشنبه

ارزش و لذت امیدواری

در مورد ارزش امید قبلاً هم نوشتم که بعد از اشتیاق، ارزشمندترین نیرو برای انسان، امید هست. بنابر این، همیشه باید سعی کنیم امیدوار باشیم و از امید حرف بزنیم. همیشه به دیگران امید بدیم و سعی کنیم اگه شخصی در موقعیت دشواری قرار داره، با امید دادن بهش کمک کنیم راهی پیدا کنه، چون ممکنه خودمون هم یه زمان هایی نیاز داشته باشیم بقیه باتری امیدمون رو شارژ کنن! در این صورت خیلی برامون بهتره تا اینکه ما رو نا امیدتر کنن! پس با دیگران همون جور رفتار کنیم که دوست داریم باهامون رفتار بشه...
زندگی هر جور که هست و مشکلات هر چی که هستن، به هر صورت ناامیدی هیچ ارزشی نداره. پس فقط امیده که ارزش حرف زدن داره، وگرنه ساکت موندن خیلی بهتره!

شیخ بهایی یه شعر زیبا داره که میگه:
همه روز روزه بودن،‌ همه شب نماز کردن // همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به کعبه، سر و پا برهنه رفتن // دو لب از برای لبیک، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابر، همه اعتکاف جستن // ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن
شب جمعه‌ها نخفتن،‌ به خدای راز گفتن // ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن
به خدا که هیچ کس را، ثمر آنقدر نباشد // که به روی ناامیدی در بسته باز کردن


پس امید بخشیدن به دیگران خیلی ارزشمنده، به خصوص اگه این امید بخشیدن با عمل هم همراه باشه و تا جایی که برامون ممکنه کمک کنیم و راهی نشون بدیم! 


لینک این مطلب و نظرات در اون یکی وبلاگم:
http://www.tarfandestan.com/forum/blogs/110705/blog12937.html


کامنت  fc-messi :
تو زندگیم به هر ناامیدی که رسیدم، سعی کردم بهش امید بدم.اما در عوض یادم نمیاد کسی سعی کرده باشه بهم امید بده.(موقع هایی که به امید احتیاج دارم)

ممنون بابت این شعر زیبا.واقعا خوشم اومد از این شعر

هیچ نظری موجود نیست: