دیشب یکی از قسمت های کارتون بامزه ی باب اسفنجی، موضوع جالبی رو پیش کشیده بود که مربوط میشه به نوآوری هایی که فقط و فقط برای جمع کردن یه مشت اسکناس عملی میشه و خیلی هم زود مد میشه...
اگه شما هم دیده باشینش، جریان این قسمت از باب اسفنجی این بود که ساندویچ فروشی آقای خرچنگ، کار و بارش کساد میشه و دیگه هیچ کس حاضر نمیشه ازشون ساندویچ بخره، بعد می شینن فکر کنن که حالا چه کار کنیم، که یهو باب اسفنجی این ایده میزنه به سرش که ساندویچ در رنگ های مختلف تولید کنن. اولش رئیس (یا همون خرچنگ) مسخرش می کنه و بعد باب اسفنجی میره و خودش از صفر کاسبی با این ساندویچ های رنگی رو شروع می کنه، بعد کار و بارش می گیره و تو اخبار هم خبرش رو پخش می کنن، و اونقدر مشتری پیدا می کنه که خرچنگ میره بهش پیشنهاد میده: رستورانم مال تو و تو فروش ساندویچ های رنگی رو بده به من، که باب اسفنجی هم به سختی قبول می کنه و خرچنگه به خیال خودش خیلی زرنگ بوده و حالا می تونه کلی پول جمع کنه، ولی روز بعدش همه مردم شاکی میشن که ساندویچ های رنگیت ما رو مریض کرد، و می افتن دنبال خرچنگ! و حالا باب اسفنجی شده صاحب رستوران خرچنگ و داره واسه خودش اون تو بازی می کنه، کلید رو هم گرفته و در رو به روی همه بسته، جوری که خرچنگه هم دیگه نمی تونه وارد شه!
به همین ترتیب، نوآوری ای که فقط تنها هدفش جمع کردن دو قرون پول بیشتر باشه و هیچ سنجش منطقی پشتش نباشه، خطرناکه و من فکر می کنم "نوآوری خاله خرسه" واژه ی مناسبی باشه براش! مثلاً همین مواد نگهدارنده ( مثل پارافین، قطران یا هر چیز دیگه ای) که به میوه ها (مخصوصاً سیب) می زنن که معلوم نشه این سیب ها چند ماه تو انبار بودن و بتونن اونا رو به قیمت بالاتری بفروشن، یه کار خطرناکه، چون باعث اختلال در هضم و جذب میشه مضاف بر این که این مواد خودشون سمی و سرطانزا هستن. من ترجیح میدم که همون سیب پزمرده و بدون مواد نگهدارنده رو به همین قیمت بخرم، ولی در عوض با صداقت باهام برخورد شده باشه...
کدو تنبل های 800 کیلویی که با کود شیمیایی و هورمون به عمل میان برای شکستن رکورد گینس و به سخره گرفتن طبیعت! همشون نوآوری های پوچ و بیخودی هستن که بی ارزشن! و یا مثلاً مسابقه ی بیشترین تعداد ساندویچ خورده شده (و نتیجتاً: بیشترین فاضلاب تولید شده!) چه فایده ای و نکته ی مثبتی داره؟!
اینها مسخره بازیه، چون نوآوری خودش اصول و معیاری داره که مهم ترینشون، مفید بودنه. پس هر چی که مضر باشه، نوآوری نیست، بلکه عیناً خود عقب ماندگی، پسرفت و جهله!
باشد که رستگار شویم!
اگه شما هم دیده باشینش، جریان این قسمت از باب اسفنجی این بود که ساندویچ فروشی آقای خرچنگ، کار و بارش کساد میشه و دیگه هیچ کس حاضر نمیشه ازشون ساندویچ بخره، بعد می شینن فکر کنن که حالا چه کار کنیم، که یهو باب اسفنجی این ایده میزنه به سرش که ساندویچ در رنگ های مختلف تولید کنن. اولش رئیس (یا همون خرچنگ) مسخرش می کنه و بعد باب اسفنجی میره و خودش از صفر کاسبی با این ساندویچ های رنگی رو شروع می کنه، بعد کار و بارش می گیره و تو اخبار هم خبرش رو پخش می کنن، و اونقدر مشتری پیدا می کنه که خرچنگ میره بهش پیشنهاد میده: رستورانم مال تو و تو فروش ساندویچ های رنگی رو بده به من، که باب اسفنجی هم به سختی قبول می کنه و خرچنگه به خیال خودش خیلی زرنگ بوده و حالا می تونه کلی پول جمع کنه، ولی روز بعدش همه مردم شاکی میشن که ساندویچ های رنگیت ما رو مریض کرد، و می افتن دنبال خرچنگ! و حالا باب اسفنجی شده صاحب رستوران خرچنگ و داره واسه خودش اون تو بازی می کنه، کلید رو هم گرفته و در رو به روی همه بسته، جوری که خرچنگه هم دیگه نمی تونه وارد شه!
به همین ترتیب، نوآوری ای که فقط تنها هدفش جمع کردن دو قرون پول بیشتر باشه و هیچ سنجش منطقی پشتش نباشه، خطرناکه و من فکر می کنم "نوآوری خاله خرسه" واژه ی مناسبی باشه براش! مثلاً همین مواد نگهدارنده ( مثل پارافین، قطران یا هر چیز دیگه ای) که به میوه ها (مخصوصاً سیب) می زنن که معلوم نشه این سیب ها چند ماه تو انبار بودن و بتونن اونا رو به قیمت بالاتری بفروشن، یه کار خطرناکه، چون باعث اختلال در هضم و جذب میشه مضاف بر این که این مواد خودشون سمی و سرطانزا هستن. من ترجیح میدم که همون سیب پزمرده و بدون مواد نگهدارنده رو به همین قیمت بخرم، ولی در عوض با صداقت باهام برخورد شده باشه...
کدو تنبل های 800 کیلویی که با کود شیمیایی و هورمون به عمل میان برای شکستن رکورد گینس و به سخره گرفتن طبیعت! همشون نوآوری های پوچ و بیخودی هستن که بی ارزشن! و یا مثلاً مسابقه ی بیشترین تعداد ساندویچ خورده شده (و نتیجتاً: بیشترین فاضلاب تولید شده!) چه فایده ای و نکته ی مثبتی داره؟!
اینها مسخره بازیه، چون نوآوری خودش اصول و معیاری داره که مهم ترینشون، مفید بودنه. پس هر چی که مضر باشه، نوآوری نیست، بلکه عیناً خود عقب ماندگی، پسرفت و جهله!
باشد که رستگار شویم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر