آدم هر چی ذهنش بیشتر رشد می کنه، دنیا براش کوچیک تر به نظر میاد و به همین خاطر، آدم به فکر چیزی بزرگ تر و هیجان انگیزتر از این دنیاست، دقیقاً همونطور که در کودکی با ماشین های اسباب بازی به وجد می اومدیم ولی الآن به دنبال ماشین های واقعی هستیم و بعد از اینکه اون رو هم تجربه کردیم و ذهنمون بیشتر رشد کرد، دیگه اونم برامون رضایت بخش نیست و به دنبال چیز بزرگ تر و معنادارتری هستیم...
این چیزیه که تا بی نهایت ادامه داره، و واسه همین توجه به امور روحیمون (مثل شادی، هیجان، صلح، نیکی و غیره) برای بیشتر لذّت بردن از همین چیزهایی که نهایتاً برامون پوچ خواهند بود، لازمه. در واقع وقتی آدم فکرش رشد می کنه، در مورد امور مادی و دنیوی شناخته شده به پوچی می رسه و تنها امید، چیزهای ناشناخته ی هیجان انگیزی هستن که دوست داریم کشف بشن و با تفکر به اونها، از مکافات پوچی رها میشیم...
باشد که رستگار شویم!
این چیزیه که تا بی نهایت ادامه داره، و واسه همین توجه به امور روحیمون (مثل شادی، هیجان، صلح، نیکی و غیره) برای بیشتر لذّت بردن از همین چیزهایی که نهایتاً برامون پوچ خواهند بود، لازمه. در واقع وقتی آدم فکرش رشد می کنه، در مورد امور مادی و دنیوی شناخته شده به پوچی می رسه و تنها امید، چیزهای ناشناخته ی هیجان انگیزی هستن که دوست داریم کشف بشن و با تفکر به اونها، از مکافات پوچی رها میشیم...
باشد که رستگار شویم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر