انسان هر آیین و عقیده ای که داشته باشه، لازمه این نکته رو به یاد داشته باشه که برای تحقّق هر چیزی، اول باید بخواد و بعد در راه رسیدن بهش تلاش کنه (همونطور که قانون جاذبه و قوانین فیزیک کوانتوم هم این رو تصدیق می کنن). در طبیعت می بینیم که حیوانات و سایر موجودات، در هر حدّی که هستن، از اون فراتر نمیرن، و حالا جدای از محدودیت ظرفیت و استعدادهاشون، مسئله اینجاست که اونا نمیخوان و به هر آنچه هست راضی هستن (البته سیر معنوی و تکاملی دارن که ما فعلاً چندان درکی از روح حیوانات نداریم) ولی انسان نمیخواد با هر چیزی بسازه و از نظر روحی و جسمی هم برای همین موضوع آماده شده، پس چرا می بینیم یه عده خیلی فقیرن، یه عده خیلی پولدار؟ چرا یه عدّه در بدبختی زندگی می کنن، یه عدّه در خوشبختی؟
اگه افرادی که با ندانم کاری و رفتارهای نادرست (مثل اعتیاد، بی بند و باری و غیره) به بدبختی رسیدن و هم چنین اون دسته از افرادی که با حقّه و کلک به جایی رسیدن رو در نظر نگیریم (چون قطعاً دروغگو هم خوشبخت نیستن) در مورد بقیه ی افراد که جزء دسته ی افراد "خوب" محسوب میشن، به این نتیجه می رسیم که تفاوت در خوشبختی و یا ناکامی افراد، به "خواستن" بر می گرده، و در نتیجه مسئله خیلی ساده هست؛ اگه ما چیزی نخوایم، خدا (یا کائنات یا هر چیزی که بهش معتقدین) هم چیزی بهمون نمیده، و این واقعاً عادلانه هست. چه طور میشه انتظار داشت که چیزی بگیریم در حالی که اون رو درخواست نکنیم و یا بهش علاقمند نباشیم؟!
تازه اگه واقعاً و از ته دل هم بخوایم، بازم کافی نیست، چون تا موقعی که در راهش عمل نکنیم براش ارزش قائل نیستیم.
پس نتیجه میشه این:
اگه به دنبال خوشبختی هستیم، باید اول بدونیم که چی می خوایم و اصلاً هم از مطرح کردن خواسته ها در ذهن خودمون کوتاه نیایم، ثانیاً در راه رسیدن بهش واقعاً تلاش کنیم.
البته خواسته ها باید منطقی باشه، وگرنه خواستن چیزی صرفاً برای چشم و هم چشمی و رقابت با دیگران، به جایی نخواهد رسید...
باشد که رستگار شویم!
اگه افرادی که با ندانم کاری و رفتارهای نادرست (مثل اعتیاد، بی بند و باری و غیره) به بدبختی رسیدن و هم چنین اون دسته از افرادی که با حقّه و کلک به جایی رسیدن رو در نظر نگیریم (چون قطعاً دروغگو هم خوشبخت نیستن) در مورد بقیه ی افراد که جزء دسته ی افراد "خوب" محسوب میشن، به این نتیجه می رسیم که تفاوت در خوشبختی و یا ناکامی افراد، به "خواستن" بر می گرده، و در نتیجه مسئله خیلی ساده هست؛ اگه ما چیزی نخوایم، خدا (یا کائنات یا هر چیزی که بهش معتقدین) هم چیزی بهمون نمیده، و این واقعاً عادلانه هست. چه طور میشه انتظار داشت که چیزی بگیریم در حالی که اون رو درخواست نکنیم و یا بهش علاقمند نباشیم؟!
تازه اگه واقعاً و از ته دل هم بخوایم، بازم کافی نیست، چون تا موقعی که در راهش عمل نکنیم براش ارزش قائل نیستیم.
پس نتیجه میشه این:
اگه به دنبال خوشبختی هستیم، باید اول بدونیم که چی می خوایم و اصلاً هم از مطرح کردن خواسته ها در ذهن خودمون کوتاه نیایم، ثانیاً در راه رسیدن بهش واقعاً تلاش کنیم.
البته خواسته ها باید منطقی باشه، وگرنه خواستن چیزی صرفاً برای چشم و هم چشمی و رقابت با دیگران، به جایی نخواهد رسید...
باشد که رستگار شویم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر